Forma terapii zaburzeń narządu ruchu. Jest często błędnie utożsamiana z kręgarstwem, które w przeciwieństwie do terapii manualnej nie posiada żadnych podstaw w źródłach wiedzy medycznej. Należy do dziedziny fizjoterapii i jest poparta badaniami naukowymi.
Terapia manualna polega na badaniu i leczeniu stawów obwodowych i kręgosłupa.
Pierwszą częścią badania jest zazwyczaj dokładny wywiad. Następnie dokonuje się badania jakości ruchu, jego zakresów, biomechaniki oraz innych czynników (np. bolesności). Podczas terapii za pomocą specjalnych technik mobilizacji lub manipulacji i pracy na tkankach miękkich przywraca się zaburzoną biomechanikę stawów (odblokowanie stawów), co prowadzi do zmniejszenia bólu, zwiększenia zakresu ruchomości, ustąpienia stanów zapalnych.
PNF jest koncepcją posiadającą własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu – to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu jakim jest funkcja. Jakże często zapominamy o tym w naszej codziennej praktyce. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań. Chory powinien być partnerem fizjoterapeuty, określającym zakres i granice działania. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą.
Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą.
Jest koncepcją autorską, która może być stosowana jako: samodzielny system korekcji skolioz, wspomaganie leczenia gorsetowego, przygotowanie dzieci do zabiegu operacyjnego a także korekcja obręczy barkowej i miednicznej po zabiegach operacyjnych.
Koncepcja FITS została opracowana w 2004 roku przez dr n. med. Mariannę Białek oraz` mgr Andrzeja M’hango. Na podstawie wieloletnich doświadczeń oraz licznych badań i dyskusji w gronie naukowców (ortopedów, biomechaników, rehabilitantów i psychologów) koncepcja FITS jest stale rozwijana i prezentowana na licznych konferencjach naukowych zarówno w Polce jak i za granicą – Międzynarodowe Konferencje Zachowawczego Leczenia Skolioz „SOSORT”. Biorąc pod uwagę dysfunkcje jakie towarzyszą skoliozie, autorzy koncepcji proponują indywidualnie dostosowany program ćwiczeń w zależności od wielkości kąta skrzywienia, oraz od wyniku badania klinicznego pacjenta. Na tej podstawie wyznacza się cele ogólne i szczegółowe terapii.
Mc Kenzie Istotą metody McKenziego jest to, że oferuje ona wielu pacjentom system samodzielnego radzenia sobie z bólem. W przypadku niektórych pacjentów ingerencja, czy mobilizacja ze strony terapeuty jest konieczna, lecz jak podkreśla McKenzie, nie powinna być stosowana wobec całej populacji cierpiących na bóle odcinka lędźwiowego gdy tak naprawdę potrzebna jest tylko niektórym z nich.
Filozofia samowystarczalności czy też samodzielności pacjenta w radzeniu sobie ze swoim problemem stanowi podstawę metody McKenziego. Techniki terapeutyczne są istotną częścią leczenia w niektórych przypadkach i jako takie są prezentowane w pełnym zakresie w trakcie kursu. Jednakże najważniejszym aspektem procesu leczenia jest maksymalizacja efektu autoterapii pacjenta.
Wartość diagnostyczna metody McKenziego została w pełni potwierdzona, szczególnie w ostatnich latach, licznymi badaniami naukowymi. Jej skuteczność w porównaniu z innymi metodami biomechanicznymi ( np. chiropraktyka ), nie ulega wątpliwości.
Metoda terapeutyczna polegająca na oklejaniu wybranych fragmentów ciała plastrami o specjalnej strukturze. Jest jedną z metod tapingu. Została opracowana i spopularyzowana na początku lat osiemdziesiątych przez Japończyka dr. Kenzo Kase. Wykorzystuje się w niej specjalnie wytworzony plaster – Kinesio Tex Gold, wynaleziony przez dr. Kenzo Kase.
Jest to plaster nie ograniczający ruchów, rozciągający się tylko na długość, o ciężarze i grubości zbliżonych do do parametrów skóry, niezawierający leków ani latexu, odporny na działanie wody, umożliwiający przepływ powietrza dzięki falowemu utkaniu.
Masaż polegający na wykorzystywaniu dotyku w celu wywołania uczucia odprężenia i dobrego samopoczucia. Istnieje wiele technik tego masażu, wszystkie jednak polegają na stosowaniu systematycznych ruchów nacierania, głaskania, uciskania, ugniatania lub mocnego oklepywania skóry, mięśni lub stawów. Można go łączyć z innymi zabiegami leczniczymi t.j.aromaterapią czy hydroterapią.
Masaż leczniczy opiera się na technikach masażu klasycznego. Stosuje się go dla złagodzenia sztywności, napięcia i bólu mięśni (zalecany szczególnie sportowcom dla rozluźnienia mięśni przed zawodami, a po zawodach – dla złagodzenia bólu po wysiłku fizycznym), migrenowego i napięciowego bólu głowy oraz bólu lędźwiowo-krzyżowego, dla ogólnego odprężenia, dla przezwyciężenia stresu.
Masaż leczniczy może usuwać skurcze nóg. Masowanie pleców i ramion pomaga kobietom w bólach porodowych. Zwykle masaż leczniczy polega na rozluźnianiu mięśni oraz łagodzeniu napięcia psychicznego, a to przynosi ulgę i uczucie odprężenia. Ten rodzaj masażu zwiększa dopływ krwi do masowanego miejsca, co przyspiesza proces leczenia.